خواهرانه

حکایت بنی آدم

معلم اسم دانش آموز را صدا کرد.

دانش آموز پای تخته رفت. معلم گفت: «شعر بنی آدم را بخوان.»

دانش آموز شروع کرد:

بنی آدم اعضای یکدیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار/دگر عضوها را نماند قرار

به اینجا که رسید متوقف شد. معلم گفت:«بقیه اش را بخوان!»

دانش آموز گفت:«یادم نمی­آید.»

معلم گفت: «یعنی چه ؟ این شعر ساده را هم نتوانستی حفظ کنی؟»

دانش آموز گفت: « آخه مشکل داشتم. مادرم بیمار است و گوشه ی خانه افتاده، پدرم سخت کار

می­کند، اما مخارج درمان بالاست، من باید کارهای خانه را انجام بدهم و هوای خواهر برادرهایم را هم

داشته باشم، ببخشید.»

معلم گفت:« ببخشید! همین؟! مشکل داری که داری، باید شعر رو حفظ می­کردی. مشکلات تو به

من مربوط نمیشه!»

در این لحظه دانش آموز گفت:

تو کز محنت دیگران بی غمی/ نشاید که نامت نهند آدمی!